Zoveel survival zat er afgelopen dagen niet in. Tenzij zwemmen vanaf ons privélandje, chips eten en een vuurtje stoken ook onder deze noemer mogen vallen?
Het meest survivalachtig was misschien de zoektocht naar een volgende slaapplek. Wildkamperen willen we niet, omdat we de kinderen niet willen laten schrikken als er ineens een agent naast de tent staat. Ook willen we pas op pad gaan als we een adresje hebben en dit niet aan het lot overlaten. Ooit hoop ik zo stoer te zijn dit niet te doen en te kijken wat de dag brengt. Toen ik al mijn wilde haren nog had heb ik dit weleens gedaan, tijdens de mosterdzaadjestournee, met een groepje gelijkgestemden. Maar met de kinderen vinden we dit geen optie. Het is trouwens ook beter voor m’n zenuwen om toch wat gepland te hebben.
Vandaar het vele speurwerk. Er was geen camping op de kleine afstand die we konden afleggen, B&B’s zaten niet op een tent te wachten, waren vol of rekenden €150 per nacht voor een kamer. We hebben onze Vrienden op de Fiets account heropent, een Campspace en Warmshowers account aangemaakt. Ik heb een vriendschapsverzoek ingediend bij de Facebookpagina van een dorp verderop die ‘Omzien naar elkaar’ heet. Misschien wilden ze dit omzien wel op ons botvieren door ons in hun tuin te laten slapen? Het leek er echter meer op dat ze vakantie hebben, want ze hebben mijn verzoek nog steeds niet geaccepteerd. Nog voordat ik mijn gekke vraag heb gesteld, dus daar kon het niet aan liggen. Na een paar uren zoeken en nog diverse onbeantwoorde uitgezette lijntjes, hebben we onze zoektocht gestaakt. We hadden gedaan wat we konden. In het ergste geval stonden we nog maar een nachtje op dit toffe plekje. De kinderen hoopten op dat laatste.
De volgende morgen om half 9 kreeg ik echter een mailtje. Wij waren welkom in de tuin van een theehuis, waarvan ik een contactformulier had ingevuld! Sterker nog, de eigenaresse schreef dat ze uitkeek naar onze komst! En we mochten ook gebruik maken van hun aanlegsteiger aan de Linge. In een poep en scheet hadden we alles afgebroken, laadden we de kano in onder ‘onze’ huidige overdekte aanlegsteiger, vaarden we een poosje en trokken we de kano de Linge uit en de theetuin in. Mooi op tijd voor de lunch die daar geserveerd werd. Een kleine fruitboomgaard werd ons in zijn geheel ter beschikking gesteld en al snel stonden daar onze tentjes. Ook was er water en stroom. Gezamenlijk zijn we naar het dorp gelopen voor boodschappen voor het avondmaal en de aardbeienteler naast de theetuin had nog wel een toetje voor ons. We hadden nog ruim tijd voor een potje voetbal, Roef de hond scoorde daarbij in mijn doel, waardoor ik en Maithe verloren. Anders hadden we natuurlijk gewonnen.
Voor een toilet mochten we gebruikmaken van de voorziening in het theehuis. ‘s Nachts zou de eigenaresse de zijdeur voor ons openhouden. Harald maakte daar om half 5 ‘s nachts dankbaar gebruik van. Na zijn boodschap was de zijdeur ineens op slot gedraaid! Toevallig genoeg ging de zoon des huizes op dit enorm vroege tijdstip naar zijn werk. Misschien gewoontegetrouw, misschien omdat hij zo slaperig was dat hij onze afspraak vergeten was, maar hij had de zijdeur dichtgedraaid. Zo had hij nietsvermoedend Harald opgesloten in het theehuis. Hij was echter helder genoeg om een andere uitgang met draaiknop te vinden. Toen ik een uur later met hoge nood voor een dichte zijdeur stond, was daar erg dankbaar voor.
Recente reacties